Lees: Genesis 9:8-17

1. Het God sy rug op die aarde gedraai?

In 1802 skryf ʼn Engelse biskop, William Paley, dat ʼn mens die skepping met ʼn horlosie kan vergelyk. Dink aan so ʼn groot ou sakhorlosie aan ʼn ketting wat ʼn mens in daardie tyd gekry het. Sê nou maar, het Paley gesê, jy stap in ʼn veld en jy kom op hierdie horlosie af. Selfs al het jy nog nooit vantevore ʼn horlosie gesien nie, dan sal die fyn ontwerp, die presiesheid waarmee die ratjies draai, ens. jou laat besef dat iemand hierdie horlosie gemaak het. Dit kon nie maar vanself so aanmekaar gespring het nie. Net so, het Paley toe voortgegaan, as ʼn mens na die skepping kyk – hoe wonderlik al die verskillende sisteme saamwerk – dan sal jy moet erken dat die heelal deur ʼn God geskep is. So het hy die bestaan van God probeer bewys. Die probleem is net: as ʼn mens ʼn horlosie in ʼn veld optel, dan is daar ten minste een ander feit wat jou ook in die gesig staar. Die een aan wie die horlosie behoort is nie daar nie. Hy het óf die horlosie verloor, óf dit weggegooi. Is dit ook hoe ons oor God moet dink? Dat God die skepping gemaak het, dit soos ʼn horlosie opgewen het, en dit toe iewers gelos het dat dit nou maar volgens sy eie wette voortgaan. Maar God self het niks meer met die skepping te make nie. Hy is weg.  

LEES: HAND 20: 17-38
TEKS: HAND 20:24 
Dit is ‘n wonderlike gewaarwording en sonderlinge ervaring om na vyftig jaar in die bediening vanmôre die evangelie van God se genade aan u te bring. Vanselfsprekend staan ek vanmôre hier met ‘n diep dankbare hart teenoor die Here vir wat ek oor die vyftig jaar van Hom ontvang het en dat Hy my as klein instrument in sy groot koninkryk gebruik het. Dankbaar ook teenoor my vrou en kinders en kleinkinders en familie wat in hierdie tyd saam in die koninkryk gedien het. Dankbaar ook vir wat ek van my ouers en grootouers ontvang het.
Soos Paulus, en soos Samuel en Moses, kyk ‘n mens dan terug op jou bedieningstyd, oor na wat bruikbaar daarin was maar ook na wat broos en weinig-werd was. 

Lees: 1 Korintiërs 9:19-27
1. Om te wen
Wat sou hierdie woorde beteken wat Paulus hier sê dat hy mense vir Christus wil wen? Gewoonlik wanneer mens hierdie verse lees, dan dink jy meer daaroor dat Paulus sê hy wil vir die Jode soos ʼn Jood word, vir die swakkes wil hy swak word, vir die sonder die wet wil hy soos hulle word, want mens is nogal geneig om te dink dat hier vir ons een of ander model of beginsel gegee word om na mense wat nie glo nie uit te reik. Maar tog, moet ons nie meer aandag gee aan daardie kort deeltjie wat elke keer aan die einde staan nie: “om hulle te wen”, om hulle oor te wen, om hulle vir Christus te wen. Wat sou dit beteken om vir Christus gewen te word?